روایت تلاش یک جهادگر از کارگاهی کوچک تا کارآفرینی

به گزارش روابط عمومی سازمان بسیج سازندگی سپاه قائم آل محمد (عج) استان سمنان؛ دستپخت مادربزرگ ها و خوراکی های دلنشین دوران کودکی هرگز از یادمان نمی رود. شیطنت ها و بازیگوشی های کودکیمان با تنقلات و میان وعده های مادربزرگ همیشه دلچسب بوده است. گاهی با دیدن یک نوع شیرینی تازه در بشقاب های گل سرخی، کنار استکان های شفاف و یا بوی خوشایند نانی محلی از هر فیلم و کارتونی برایمان جذاب تر بوده است.

شوق سوغاتی هایی که مهمانان عید می آورند و تماشا تصویر سرشار از رنگ و طعم خوراکی هایی که به هدیه آورده می شدند از یادمان نمیرود. هر منطقه و روستا و شهری مادربزرگ ها و مادرانی دارد که با عشق نان می پزند و شیرینی و نان قندی درست می کنند. هر شهر و دیاری با سوغاتی ها و غذا های محلیش دربین مردم شناخته می شود. گاهی همین خوراکی های اصیل منطقه، تحفه های دلپذیری هستند که مسافران در کنار چمدان های خاطره شان از سفری به یادگار میبرند. از همین رو بسیاری از ساکنان شهر ها و روستا هایی که در میسر شاهراه های مسافربری قرار دارند با تولید و عرضه خوراکی های سنتی خود علاوه بر معرفی فرهنگ و اصالت منطقه و مردمانشان، کسب و کاری نیز برای خود ایجاد می کنند. کسب و کار پربرکتی که اگر از روی انصاف و اخلاق محصولات را آماده کند و به دست خلق الله بدهد، بی شک رزقی حلال را سر سفره خانواده خود می گذارد.

پایگاه بسیجی که ستون کارگاه شد

آقای علی اکبر معینیان، پنجاه و سه ساله، یکی از اهالی روستای لاسجرد، با انتخاب یک حرفه کوچک، گام های بزرگ و استواری برداشته و سوغاتی های دلچسب منطقه را به مسافران معرفی و عرضه کرده است از مسیری که آمده می گوید:

ده سال پیش، پنج میلیون تومان پس انداز داشتم و 10 میلیون تومان هم قرض کردم و با مجموع 15میلیون تومان کار شیرمال پزی را در یک کارگاه 120متری با دو کارگر آغاز کردم. 

در آغاز با توجه به اینکه افراد بیکار در منطقه زیاد بودند، طبقه فوقانی پایگاه بسیج را تبدیل به یک کارگاه کردیم. در کارگاه کوچک اما پر رونق هر روز بیشتر تلاش می کردیم و امیدوار به روزهای خوش آینده بودیم.

آقای معینیان از روزهای خوب و کارآفرینی برای افراد جویای شغل می گوید: به فراخور فروش و کسب درآمد بیشتر از این مجموعه حالا بیش از 8 نفر از اهالی محله در این کارگاه مشغول به کار شده اند و  همچنین سه باب مغازه هم در کنار پایگاه ساختیم که با اجاره این واحد ها درآمد حاصل از آن در جهت کمک به نیازمندان و اشتغال آفرینی بیشتر در محله صرف می گردد. 

 این جهادگر بسیجی همچنین دستی هم در ساخت خانه های محرومین و نیازمندان داشته و از محرومیت زدایی گفت: تاکنون از محل درآمد کارگاه و مغازه ها و با کمک اهالی محله، 9 واحد منزل برای افراد نیازمند که توان مالی کافی برای مرمت منازل خود را نداشتند ساخته شد و ساختمان پایگاه بسیج هم تعمیر و تجهیز شده است.

معینیان گفت: در فصل بهار و تابستان به دلیل تعدد سفرها و شلوغی جاده ها، افراد بیشتری در کارگاه کار می کنند. تمامی محصولات به صورت مستقیم عرضه می شوند.شیرمال، نان قندی، نان شکری، کیک سپهسالاری، نان قندی محلی و کاک از جمله محصولات تولیدمان هستند. 

تمامی محصولات درکارگاه به صورت کاملا سنتی آماده می شوند و تمامی مراحل پخت به همان شیوه قدیمی است. از هیچگونه رنگ خوراکی در محصولات استفاده نمی شود و تنها از زعفران برای رنگ و عطر و طعم سوغاتی های خوشمزه منطقه استفاده می شود.

پیچ و خم های اداری

در حال حاضر اصلی ترین و مهمترین مشکل ما بوروکراسی اداری است. به دلیل نداشتن سیب سلامت امکان توزیع محصولاتمان بین مغازه ها و شهرهای دیگر فراهم نیست و  محصولات تنها باید در یک مغازه عرضه شوند.

 برای دریافت نشان سیب سلامت با قوانیین پیچیده ای مواجهه هستیم.یکی از قوانین دریافت نشان سیب سلامت به کارگیری و استخدام مهندس صنایع غذایی به عنوان مسئول فنی است. به دلیل کوچکی روستا و سختی راه و زمانبر بودن تردد، هیچکس حاضر به قبول این شغل نیست، از طرفی هزینه آزمایشگاه هم بالا است. استخدام مسئول فنی چه از لحاظ اقتصادی و چه از لحاظ دسترسی به نیروی کار مشکل است.

اگر قانونی وجود داشت که به جای استخدام یک مسئول فنی برای هر کارگاه، چند کارگاه به طور مشترک اقدام به این کار میکرند.این مشکل حل می گشت.با رفع مشکل سیب سلامت تا 10 نفر هم در گام اول می توانند در کارگاه مشغول به کارشوند و در مرحله بعدی نیز با تهیه دستگاه میوه خشک کنی کار را گسترش  می یابد.

مادران ما سالها در خانه برای خانواده انواع محصولات غذایی را تهیه و تولید می کردند و این هنر به فرزندان نیز منتقل شده است. توان افراد محلی در تهیه انواع محصولات سنتی بالا است اما لازمه گسترش و پاگرفتن این هنر هماهنگی آن با ذائقه امروزی و خواست مردم این دوران است. با حمایت بیشتر و بهتر دستگاه های متولی در این امر می توان روستا ها را سرپا نگه داشت و خوراکی های سنتی را حفظ کرد.

کارگاه های کوچک و پراکنده در روستاها یا شهرهای کم جمعیت اگر ورشکست شوند، لطمه چندانی به اقتصاد وارد نمی شود اما اگر پابگیرند و فعال باشند بسیاری از خانواده ها صاحب شغل می شوند و چراغ روستا و شهر های کم جمعیت روشن می ماند.